Vandaag weer een foto met hele dierbare herinneringen in “the wedding countdown”.
Het is alweer foto 7 van de serie.
Benieuwd naar het trieste verhaal achter deze vrolijk ogende foto? Lees dan snel verder!
Wanneer deze foto precies gemaakt is, weet ik niet meer, maar het moet zo omstreeks februari/ maart 2015 zijn.
In die periode zat ik opgenomen in een psychiatrie in Sliedrecht. Deze opname heeft in totaal 4 maanden in beslag genomen. Om precies te zijn van eind november 2014 tot en met eind maart 2015.
Tijdens deze opname heb ik het, zoals waarschijnlijk begrijpelijk, heel zwaar gehad. Je wordt immers niet zomaar opgenomen!
Er ging aan de opname een verschrikkelijke periode vooraf. Een periode van niet meer alleen kunnen zijn, een periode van steeds meer medicijnen, een periode van verdriet. Na al een eerdere opname, wilde ik dit nu koste wat het kost voorkomen en dus was het werkelijk waar overleven. En niet alleen voor mij, ook mijn omgeving, die afspraken afzegden, thuis werkten en heel hun leven omgooiden. Alles om ervoor te zorgen dat ik hopelijk thuis kon blijven.
Uiteindelijk is dit niet gelukt, het was onvermijdelijk. Op vrijdag 28 november 2014 werd ik opgenomen.
De eerste periode bestond vooral uit tot rust komen. Naast een vast programma en de maaltijden waar ik aan moest deelnemen, sliep ik veel. Vanaf half december ben ik oude medicijnen gaan afbouwen, om nieuwe op te bouwen.
Elke dag was zwaar, totdat je beseft dat je er hopelijk veel sterker uitkomt. Maar om de feestdagen daar door te brengen, voelde echt verschrikkelijk. Wat heb ik het moeilijk gehad op kerstavond, waarop ik al van kinds af aan gewend ben cadeautjes uit te pakken.
Gelukkig heb ik 1 kerstdag alsmede oud en nieuw thuis kunnen doorbrengen. 🙂
Het nieuwe jaar stond in het teken van sterker worden. Ik wist 1 ding; 2015 wordt mijn jaar!
En dat is uitgekomen! Uiteindelijk heb ik er nog wel 3 maanden over gedaan, maar dat was blijkbaar nodig. In die periode ben ik echt hard aan de slag gegaan. Weer alleen naar buiten, af en toe een uitje en een nachtje thuis slapen.
Tussendoor haalde ik mijn ontspanning uit muziek, het kleuren in mijn volwassenenkleurboeken en koken. Alhoewel ik al vaak thuis kookte, doordat ik niet werk en Lars iedere dag moe thuiskomt, heb ik daar de echte passie voor koken opgedaan! We maakten alles zelf, van mini loempia’s tot tzatziki en van pizza tot churros. En het leukste was natuurlijk, om het na een paar uur zwoegen in de keuken, met elkaar op te eten.
Eten deed ik graag in die periode, zoals op de foto is te zien. En dan doel ik niet alleen op de setting, maar ook op mijn postuur. Ik heb het niet precies bijgehouden, maar mijn grootste gewichtstoename stamt echt uit die periode. Naast het experimenteren met medicijnen, haalde ik ook echt troost uit het eten.
Op deze foto zie je Lars en mij in 1 van de beste en gezelligste restaurants van Sliedrecht; Grandcafé Spek & Bonen.
Wat hebben wij deze avond genoten van 1 van de spaarzame avonden samen in die periode!
Uiteindelijk ben ik op dinsdag 31 maart 2015 ontslagen uit de kliniek. Thuis wachtte mij een warm welkom in een versiert huis!
Maar tegen vele verwachtingen in ben je er dan natuurlijk nog niet. Je bent uit crisis, maar verre van klaar om je volledig in te zetten in de maatschappij. Periodes van psychische thuiszorg en langzaam opkrabbelen volgden.
Inmiddels kan ik zeggen dat het goed met me gaat en dat ik, ondanks wat tegenslagen de afgelopen periode, redelijk stabiel ben.
Aan mezelf werken zou ik altijd moeten blijven doen, het vechten met mijn “ziekte” is nu eenmaal een strijd voor het leven.
Maar dat vechten doe ik niet alleen. Alhoewel je er in zulke periodes wel achter komt, wie er echt om je geven, ben ik erachter gekomen, dat er nog genoeg mensen achter mij staan.
Naast mijn familie en vrienden, is Lars degene op wie ik altijd terug kon vallen, tegen wie ik mocht mopperen en bij wie ik huilend in zijn armen mocht vallen.
Lars zijn liefde is en was onvoorwaardelijk, of ik nu dik of dun ben, verdrietig of vrolijk ben en we nou wel of niet bij elkaar zijn.
Die onvoorwaardelijke liefde blijkt nog meer uit het feit dat hij mij amper 2 maanden na mijn ontslag ten huwelijk vroeg in het zonovergoten Turkije! En alhoewel ik al heel lang zeurde dat het wel tijd werd, had ik het door deze voorafgaande periode op dat moment echt niet verwacht!
Maar zo blijkt maar weer; Echte liefde, overwint alles! ♥
Een zware tijd Sam en na op krabbelen van toen naar nu wat een doorzettings vermorgen .
Op naar een geweldige toekomst trouwen je cateringsbedrijf echt chapeau meer kan ik niet zeggen o ja nog een dikke knuffel .