Een mijlpaal in je leven: een eerste huisje! En dan ook nog gelijk samenwonen! Dat is waar de 8e foto in “the wedding countdown” over gaat.
Benieuwd naar het verhaal achter de foto? Lees dan snel verder!
In 2013, het jaar dat we 5 jaar samen waren, begon het te kriebelen. We wilden heel graag samen gaan wonen! Ik stond gelukkig al een tijdje ingeschreven bij de plaatselijke woningbouwvereniging en dus besloten we vanaf maart te gaan “reageren op huizen”. De eerste keer dan ik in de top 10 eindigde, was dat voor een piepklein en schattig 2-persoons huisje in Dordrecht. We waren dolblij dat we zo snel werden ingeloot, maar na het huisje van binnen gezien te hebben, waren we snel genezen. Dit was niets voor ons.
Begin juni was het opnieuw raak! Ik was weliswaar nummer 8 op de lijst. Maar toch waagde we een bezoekje aan de woning in Zwijndrecht. We waren er gelijk weg van! Een leuk 3-kamer flatje op de vierde verdieping met een schitterend uitzicht richting Rotterdam!
Tot onze verbazing waren er maar weinig mensen gekomen naar de bezichtiging! Daardoor kwamen we uiteindelijk op de 2e plek terecht. En aangezien nummer 1 uiteindelijk de papierhandel niet in orde had, kregen wij de keus of we het wilde of niet.
Tegen zo’n toffe woning zeiden we natuurlijk geen nee! We hadden een huis! 😀
Uiteraard moesten we nog wel naar kantoor voor een beoordeling van de papieren, maar nadat ook dat goed gekeurd was, was het officieel! We hadden een huis, nu echt! 😉
Op 20 juni kregen we de sleutel. Direct gingen we hard aan de slag. En alhoewel het een huurhuis betrof en je dus niet heel veel gaat verbouwen, wilde we er wel onze eigen draai aangeven, waardoor er toch nog best een hoop moest gebeuren.
Bijna al het behang moest eraf en er moest uiteraard nieuw behang op. Ook moest er het een en ander gesaust worden, moest het plafond gewit en de kozijnen geschilderd. Ook ging er een geheel nieuwe laminaatvloer in.
Gelukkig zijn we omringt door hele handige familie en vrienden, met veelal exacte beroepen. Zo is Lars z’n vader timmerman, Lars z’n broertje vloeren legger, Lars z’n oom schilder, mijn oom loodgieter, een vriend van ons elektricien, is mijn vader heel handig en is het mijn moeder haar hobby om te soppen! Ook kregen we nog goede hulp van Lars z’n moeder, die er achter kwam dat ze een top behanger is en mijn zus die weer heel goed is om het oude behang eraf te halen! En Lars en ik hielpen uiteraard ook mee waar nodig!
Op 10 september was het dan eindelijk zover! We trokken in ons stulpje! Wat waren we trots op het door ons zelf bedachte, gekochte en gestylde interieur!
Met een housewarming die een heel weekend duurde wijdde we ons huisje goed in! Alle familie en vrienden waren reuze enthousiast! Die housewarming kondigden we aan met een kaart waarvan de bij dit artikel horende foto de voorkant was.
Uiteindelijk hebben we er net 2 jaar gewoond. Buiten het feit, dat we heel graag wilden sparen voor de bruiloft en dat door de hoge huur en alle bijkomende kosten niet konden, had ik ook heel veel moeite met de andere bewoners van de flat. Het waarom zou ik je proberen uitteleggen.
We woonden in een oude 55+ flat. De bewoners waren dus veelal oud, met pensioen en hadden dus niets zinnigs te doen de hele dag. Wat ze wel te doen hadden was heel veel op elkaar letten. Zo stonden ze geregeld voor een open raam op hun horloge te tikken, vergezeld door de woorden; “zo, verslapen?”, als Lars in plaats van half zeven om kwart voor zeven ’s ochtends naar z’n auto liep. Had hij ’s middags steevast volgens hen “overgewerkt” als hij 10 minuten later thuis kwam uit z’n werk en was ik vóórtdurend zwanger!
Als ik hun moest geloven had ik last van een olifantendracht, want ik ben zeker 1,5 jaar zwanger geweest! En buiten het feit dat het mij er op aan spreken al heel vervelend was, maar ik allang blij was dat ik dan hopelijk iemand uit kon leggen dat ik zwaarder was geworden door medicijnen en dus niet door een vermeende zwangerschap, werd er zelfs toen we een bij de buren afgeleverd pakketje op gingen halen gesuggereerd dat dat dan toch zeker voor de babykamer zou zijn!
Mede door het feit dat ik in die periode natuurlijk opgenomen ben geweest en dus heel hard aan mezelf moest werken, kon ik dit er gewoon echt niet bij hebben! Ik werd er echt knots knetter stapel gek van!
Neemt niet weg dat zo’n eerste huisje heel speciaal is en dat ik er ook echt wel bijzondere herinneringen aan heb! Het is een hartstikke belangrijk onderdeel in ons leven samen en ook de plek waar we woonden toen Lars mij ten huwelijk vroeg, wat dan uiteindelijk weer 1 van de redenen is geweest waarom we verhuist zijn. Zo is de cirkel weer rond! ♥
